اميرالمؤمنين(ع) از انبار عبور مي‌كردند. مردم طبق رسوم ساسانيان كه به گفته فردوسي هنگام عبور محل را قبلاً گلاب باران مي‌كردند و مردم در جلوي آنان مي‌دويدند، از جلوي اميرالمؤمنين(ع) دويدند. اميرالمؤمنين فرمودند: «من و شما بنده‌اي هستيم از بندگان خدا و اين اعمال،‌ ذلت است براي شما. انسان فقط براي خداوند، بايد خاكسار باشد.» [1]

اميرالمؤمنين از نظر غذا، خوراك، لباس،‌ مسكن و ديگر احتياجات از همۀ مردم ساده‌تر زندگي مي‌كرد و مي‌فرمود: اَأقْنَعُ مِنْ نَفْسِي بِاَنْ يُفَالَ اَمِيرُالْمُؤْمِنينَ وَلا اُشَارِكُهُمْ فِي مَكارِهِ الدَّهْرِ: قناعت كنم  به اينكه رييس ديگرانم و در مصايب آنان شركت نداشته باشم؟![2]

پي نوشت ها:

[1]. بحار الانوار ج 41 ص 55

[2]. نهج‌البلاغه فيض الاسلام(ره) ص 971